انسولین چیست؟ برای چه افرادی مناسب است؟

برای درک نقش انسولین، ابتدا باید به طور خلاصه بدانیم که چگونه بدن ما انرژی لازم برای عملکرد خود را تامین می‌کند. بعد از اینکه غذایی که می‌خورید هضم شد، توسط آنزیم‌های بدن به قند تجزیه می‌شود. قند (گلوکز) توسط جریان خون به تمام قسمت‌‌های بدن منتقل می‌شود.

شکر که منبع اصلی غذایی بدن ما است، برای تامین انرژی باید از خون وارد سلول‌های بدن (سلول‌های ماهیچه‌ای، سلول‌های چربی و سلول‌های کبدی) شود. انسولین، هورمونی است که توسط سلول‌های بتا پانکراس ترشح می‌شود که در زیر و پشت معده در بدن ما قرار دارد. پانکراس اجازه می‌دهد تا قند موجود در خون از آن خارج شده و وارد سلول شود. بنابراین سطح قند خون بالا نمی‌رود.

در یک فرد بدون دیابت، پس از هر بار مصرف غذا، لوزالمعده انسولین تولید می‌کند تا غذای مصرف شده به انرژی تبدیل شود. این بدان معناست که همه افراد به انسولین وابسته هستند. در بیماران دیابتی، لوزالمعده، انسولین کافی تولید نمی‌کند یا انسولین تولید شده توسط سلول‌های هدف (سلول‌های عضلانی، چربی و کبد) استفاده نمی‌شود. در این صورت باید انسولین را که برای بدنمان حیاتی است از بیرون تامین کنیم.

انسولین چیست؟

لوزالمعده که سطح قند را در بدن کنترل می‌کند و درست پشت معده قرار دارد نیز بخشی از دستگاه گوارش است. پانکراس انسولین ترشح می‌کند تا سطح قند خون را متعادل کند. هنگامی که هورمون انسولین گلوکز خون را متعادل می‌کند، سرعت تولید گلوکز از کبد و میزان استفاده از گلوکز توسط سلول‌ها برابر می‌شود. انسولین قند خون را از خون جدا می‌کند و به گلوکز اجازه می‌دهد تا وارد سلول‌های ماهیچه، خون، چربی و کبد شود.

Insulin چه می‌کند؟

وظیفه انسولین، کمک به سلول‌های بدن برای تبدیل گلوکز به انرژی است. وقتی انسولین کافی توسط بدن ترشح نمی‌شود، سلول‌ها شروع به جستجوی انرژی و منابع جایگزین می‌کنند.

این می‌تواند عوارض جدی ایجاد کند که می‌تواند عواقب مرگبار داشته باشد. انسولینی که وارد جریان خون می‌شود به سلول‌های بدن از جمله سیستم عصبی و سیستم قلبی عروقی منتقل می‌شود. وقتی انسولین کافی تولید نشود، گلوکز در خون تجمع می‌یابد.

این وضعیت که به عنوان هایپرگلیسمی شناخته می‌شود، می‌تواند منجر به عوارض زیادی به خصوص آسیب کلیه، آسیب عصبی و مشکلات چشمی شود. توقف تولید انسولین توسط لوزالمعده به مرور زمان منجر به تشکیل دیابت نوع ۱ می‌شود. در بیماران دیابت نوع۲، اگرچه انسولین از پانکراس تولید می‌شود، سلول‌های بدن نمی‌توانند از این انسولین به درستی استفاده کنند.

مقدار طبیعی Insulin چقدر است؟

سطح انسولین خون را می‌توان پس از آزمایش خون تعیین کرد. در شرایط عادی، مقدار طبیعی انسولین در افراد سالم ۱۰۰ میلی گرم در دسی لیتر است. مقدار طبیعی بالای ۱۲۰، اغلب به این معنی است که فرد مشکل دارد. افرادی که مقدار انسولین آنها بالاتر از ۱۲۶ میلی گرم باشد، دیابتی محسوب می‌شوند.

علت انسولین بالا چیست؟

افزایش انسولین که در زبان پزشکی به عنوان مقاومت به انسولین شناخته می‌شود، وضعیتی است که در آن انسولین بیشتری توسط پانکراس ترشح می‌شود تا گلوکز خون را تحت کنترل نگه دارد.

افزایش انسولین می‌تواند به مرور زمان باعث نارسایی پانکراس و دیابت شود. با ایجاد برخی تغییرات در استانداردهای زندگی مانند رژیم غذایی متعادل، خواب سالم، ورزش و زندگی فعال، قابل درمان است.

هدف از انسولین درمانی

اگر انسولین کافی در خون وجود نداشته باشد، می‌توان با انسولین درمانی، هورمون انسولین را به خون اضافه کرد. تزریق انسولین بیشتر در انسولین درمانی استفاده می‌شود.

در مواردی که بدن نمی‌تواند انسولین تولید کند، یعنی نمی‌توان میزان قند خون را کنترل کرد. علاوه بر دیابت نوع ۱ که ناشی از کمبود انسولین است، می‌توان انسولین را به بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که مقاوم به انسولین هستند نیز تزریق کرد.

با تزریق انسولین، هورمون انسولین در خون ترشح می‌شود و در نتیجه میزان گلوکز در خون کاهش می‌یابد. در عین حال با درمان از ترشح قند بیشتر از کبد جلوگیری می‌شود. به این ترتیب کمبود انسولین از ایجاد عوارض جدی مانند حمله قلبی، سکته مغزی و نارسایی کلیه جلوگیری می‌شود.

 چه کسانی به تزریق انسولین نیاز دارند؟

تزریق انسولین برای افراد زیر توصیه می‌شود:

• افراد دارای دیابت نوع ۱ (دیابت وابسته به انسولین)
• افراد دارای دیابت نوع ۲ که قند خون آن با قرص‌های خوراکی کاهنده قند، قابل کنترل نیست.
• صرف نظر از نوع دیابت، بیماران مبتلا به عوارض متابولیک حاد (کما)
• کلیه بیماران دیابتی که تحت استرس حاد، تروما (مانند تصادف، سوختگی) هستند.
• همه افراد دیابتی از ابتدای بارداری تا پایان آن و کسانی که در دوران بارداری به دیابت مبتلا می‌شوند.
• همه بیماران دیابتی با عوارض (مانند رتینوپاتی، نوروپاتی، پای دیابتی، نفروپاتی)
• کسانی که پانکراسشان به هر دلیلی با جراحی برداشته شده است.
• کسانی که با شرایطی مانند بیماری، استرس، ضربه، جراحی یا بارداری مواجه هستند نیاز به تزریق انسولین دارند.

• 

  انسولین چیست

اثرات مقاومت به انسولین چیست؟

اگر در بافت‌ها مقاومت به انسولین وجود داشته باشد، جذب قند به داخل بافت، استفاده و سوزاندن آن مشکل خواهد بود. این امر باعث می‌شود، انسولین بیشتری آزاد شود.

با ترشح انسولین بیشتر، لوزالمعده تقریباً زمان بیشتری را برای استفاده از قند توسط بافت‌ها نیاز دارد. انسولین بیش از حد باعث گرسنگی و خوردن بیشتر تنقلات می‌شود. این وضعیت هم ذخیره انسولین را کاهش می‌دهد و هم مقدار اضافی انسولین در گردش خون، محیط مناسبی را برای شکل‌گیری بیماری‌های مزمن مانند چاقی، فشار خون و تصلب شرایین ایجاد می‌کند.

انواع انسولین چیست؟

انواع مختلفی از انسولین وجود دارد که با سرعت‌های مختلف و برای مدت زمان متفاوت عمل می‌کند تا بهترین کنترل قند خون را فراهم کند. اکثر بیماران مبتلا به دیابت، حداقل از دو نوع مختلف انسولین برای شبیه سازی تولید طبیعی انسولین بدن استفاده می‌کنند.

انواع اصلی انسولین که امروزه به عنوان دارو استفاده می‌شود، انسولین‌های انسانی هستند که با مهندسی ژنتیک و آنالوگ‌های انسولین به دست می‌آیند که شکل اصلاح شده انسولین انسانی هستند.

پس از تزریق زیر پوست با سوزن، انسولین‌های کوتاه حدود ۳۰ دقیقه زمان نیاز دارند تا شروع به کاهش قند خون کنند. و این اثر تقریباً ۶ ساعت پس از تزریق باقی می‌ماند. انسولین‌های متوسط ​​و طولانی اثر، برای کنترل قند خون بین وعده‌های غذایی و در طول شب استفاده می‌شوند.

به طور کلی در عرض ۱-۳ ساعت پس از تزریق شروع به اثر گذاشتن می‌کنند و اثرات آن ۱۸-۲۴ ساعت باقی می‌ماند.

دوز انسولین چگونه تنظیم می شود؟

با توجه به نیاز بدن، دوز توسط پزشک محاسبه و تنظیم می‌شود. کل دوز روزانه انسولین بین ۰.۵ تا ۱ واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن محاسبه می‌شود. نیاز روزانه یک فرد ۰.۸ میلی گرم بر کیلوگرم است.

علت مقاومت به انسولین چیست؟

مقاومت به انسولین در نتیجه استعداد ژنتیکی، سبک زندگی کم تحرک و رژیم غذایی ناسالم رخ می‌دهد.

منبع: اندام برتر